“Babam Katolik’ti, annem Ortodoks. Biz buralarda kaldık. 1925’te dedem Atina’ya gitti. Ancak kısa sürede geri döndü. Annem Atina’da kalmak istiyordu ama ona da orada ‘Türk’ diyorlardı. O da geri döndü. Türkler ile Yunanlılar birbirine benziyor ama Türk daha iyi. Yunanlı kadar egosu yüksek değil...” Elli Markara 89 yaşında ve İzmir’de yaşıyor. Bornova’da 450 yıllık geçmişi olan Markara ailesinin son ferdi. “Ben burada doğdum. Ailem 6-7 Eylül 1955 olaylarından sonra İstanbul’dan İzmir’e göçtü. Bu şehir yabancılara dosttu ve halen de öyle. Türk, İtalyan, Musevi arkadaşlarım vardı. Üzüldüğüm şey burada çok az Rum kalmış olması. Anadilimi unutmamak için uğraşıyorum. Bir sonraki nesil, oğlum, Rumca konuşacak mı, geleneklerimizi koruyacak mı bilemiyorum. Bazen gitmek istiyorum buralardan. Gün gelecek Rumca konuşacağım bir insan bulamayacağımdan korkuyorum” diyor. Athina Samoğlu, İzmir’de sevilen sayılan ve mesleğinin erbabı bir şan öğretmeni. “İzmir’e 1930’da Sakız Adası’ndan geldik. Bir İtalyan ile evlendim. Kıbrıs olaylarında damadımın pastacı dükkanını tahrip ettiler. Bizleri Türk komşularımız korudu” diyor. Fotini Devries, İzmir’de kalan bir avuç Rumlardan.To Vima gazetesinin pazar eki “Vimagazino” İzmirli Rumları anlatıyordu. O güzel insanları...Yunanistan’ın İzmir Başkonsolosu Hara Skulariku “Türk halkı nazik ve dost yanlısı. Sorunlarla karşılaşmıyoruz” diyor. Son yıllarda İzmir’e gidip işyeri açan Yunan vatandaşları ise gözlemlerine düşüncelerine bakılırsa son derece memnunlar hallerinden. “Vimaganizo”nun haberini okurken eskilere döndüm. 2003 yılında İzmir’e gittiğimde 27 Rum yaşadığını duymuştum. Hatta birkaçı ile de tanışmıştım. Kiminin dalgıç okulu vardı, kimi işadamı idi. Dikkatimi en çok çeken şey de yolda karşılaştıklarında, ne kadar aceleleri olursa olsun mutlaka selamlaşıp hal hatır sormalarıydı birbirlerine. İzmir’de hâlâ kaç Rum yaşıyor bilmiyorum. Kaynak: Hürriyet
